تو این دنیای وارونه، تو این هرج و مرجی که اسمشو گذاشتیم زندگی.... هیچ تعجبی نداره اگه تو زیر کفش هایت باشی و آنها بر روی تو. باز هم تعجب ندارد اگر تو محو باشی و کفشهایت به تندی در چشم. خیلی وقت است که همه آدمها خلاصه شده اند در کفش و لباس شان. غصه نخور. کم کم باید به دو دو تا چهار تا شدن هم شک کرد. تو و کفشهایت که دیگر جای خود دارد. همه مان کمرنگ شده ایم... آدمیت نیز.